Wat kan een vanvoor-in-de-dertiger, braafjes getrouwd met twee kinders, nu voor belangrijks te melden hebben, vraag je je misschien af.
Terecht, de kans is klein dat deze weblog het wereldnieuws zal halen. Als je op zoek bent naar scoops en nieuwtjes, moet ik je dan ook teleurstellen. Het enige dat ik hier te bieden heb is een venstertje, op mijn leven, gedachten enzovoort.

13 juni 2005

*wuif wuif*

Hellow liefjes!

Waarschijnlijk is er absoluut geen kat die dit leest, maar goed. Op mijn skynetblog zit dan weer teveel volk, en er zijn dingen die ik daar dan ook liever niet post, voorlopig.
In ieder geval, ik heb intussen een HTML-boek, en als ik geen tweede zit heb (voorlopig ziet dat er goed uit) dan ga ik deze zomer eens m'n eigen design maken voor dit dingetje. Met veel konijntjes en al! hehe

Jaloezie dus, daar wou ik het eigenlijk over hebben. 't Is echt compleet belachelijk enzo, maar ik vind het echt niet fijn dat sommige van mijn vrienden en vriendinnen een lief hebben. Ik weet het, ik zou eigenlijk gewoon blij moeten zijn voor hen dat ze zo gelukkig zijn, maar dat lukt me dus gewoon niet.
Bij twee daarvan heb ik er nog een -min of meer- logische (maar daarom niet terechte) verklaring voor. Ik kan hun lief namelijk niet uitstaan. De een nog minder dan de ander. Ik zeg niet gemakkelijk dat ik iemand niet kan uitstaan, ik denk dat er bij alle mensen die ik ken echt maar een stuk of 10 zijn die ik écht niet kan uitstaan. Er zijn er natuurlijk wel die ik niet zo leuk vind, en die ik niet goed afkan ofzo, maar als het moet zou ik er een half uur mee alleen in een kamer kunnen zijn. Met hen dus écht niet.
Ze werken op m'n zenuwen, irriteren me vanaf de eerste seconde dat ik ze zie, en nog meer als ze hun mond open doen. Ik kan niet verklaren hoe het komt. Van de ene persoon weet ik dat andere mensen die ook niet afkunnen, maar van de ander weet ik eigenlijk maar één iemand die mijn mening deelt en de persoon in kwestie dus effectief niet kan uitstaan.
Vreemd misschien, maar bij die laatste had ik ook effectief vanaf dag 1 iets van "oh djeezes wa is da voor iet?", en dan bedoel ik vanaf dag 1, niet vanaf minuut of uur 1. Ik doe echt wel m'n best om wat met mensen te praten enzo voor ik mijn oordeel vel :)
Bij de andere die ik niet kan uitstaan is het zo'n beetje gegroeid, in't begin vond ik het niet echt een tof persoon, maar ook niet irritant ofzo, dat't mijn beste vriend ni zou worden was duidelijk, maar bon, zo zijn er honderden mensen :) Een paar maanden later was't om zeep, irritatie alom.

't Is best wel lastig als een van je goeie vrienden of vriendinnen verkeert met iemand die je niet kan uitstaan. Die wil natuurlijk veel bij z'n lief zijn, en tjah, als jij dat lief niet afkan, spreek je liever niet af met het lief erbij. Sowieso doe ik dat liever niet, ik ken leukere dingen dan vijfde wiel aan de wagen spelen, maar daar ging het niet over.
Ik heb gemerkt dat ik me dan nogal makkelijk laat vangen aan het geen contact meer opnemen. Nu moet ik zeggen, bij de ene lag het echt niet aan mij. De vriend(in) in kwestie heeft zich totaal afgesloten van iedereen behalve het lief, en andere vrienden zijn ook het contact verloren. Best jammer, want het was echt een fijn persoontje om mee op te trekken. 't Is gemakkelijk om dan te zeggen dat't aan't lief ligt, dat zou een beetje te gemakkelijk zijn, er zijn andere factoren ook, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat die iets fundamenteel veranderd heeft aan die vriend(in).
Ik doe nu m'n best om het contact niet te verliezen met vriend(in) 2, nu die ook samen is met iemand die ik niet afkan, maar ik merk dat ik mezelf soms moet dwingen om iets te zeggen enzo. 't Is ook gewoon niet leuk dat je één van je beste vrienden amper nog te spreken/zien krijgt zonder het lief erbij. Bah bah bah!

Goed, twee lieven die ik niet kan uitstaan, maar de derde is nog een geval apart. Ik denk dat ik net zoiets heb als wanneer één van mijn beste vrienden, die overigens heel erg kieskeurig is :P, een lief zou hebben. Het gevoel van alleen achter te blijven in het eeuwige vrijgezel zijn. In het huidige geval is het dan nog eens extra vreemd omdat er een paar jaar geleden vreemde dingen zijn gebeurd tussen ons, die de band, voor mij althans, redelijk uniek maken.
Ik gun het wel hoor, maar het is gewoon vreemd, en ik betrap mezelf erop dat ik soms wil schreeuwen dat't niet eerlijk is.

Hehe, dat deed goed. Sorry voor de hoge ingewikkeldheidsfactor van dit bericht, maar ik wil echt geen namen noemen, zelfs geen initialen. Voor een aantal mensen zal het nu al té duidelijk zijn wie ik bedoel.

posted by Karolien @ 18:42