Wat kan een vanvoor-in-de-dertiger, braafjes getrouwd met twee kinders, nu voor belangrijks te melden hebben, vraag je je misschien af.
Terecht, de kans is klein dat deze weblog het
wereldnieuws zal halen. Als je op zoek bent naar scoops en nieuwtjes, moet ik je dan ook teleurstellen. Het enige dat ik hier te bieden heb is een venstertje,
op mijn leven, gedachten enzovoort.
Tijd voor een coming out.
De tweede. Of ja, de honderdste, misschien wel duizendste, want vertellen dat je lesbisch bent doe je nogal vaak. In elke context waar een partner ter sprake komt, en ik kan u garanderen, dat zijn er veel.
Maar daarover wilde ik het niet hebben, ik heb nog een coming out te doen.
Ik ben een uitsteller. Bam. Het staat er, ik heb het gezegd en iedereen mag het weten. Een uitsteller, een procrastinator (mooi woord hè?), iemand die zich maar al te graag laat afleiden door dingen die eigenlijk niet prioritair zijn en zo talloze omzwervingen en omwegen maakt vooraleer ik mijn doel bereik.
Altijd al geweest, al van in het middelbaar kon ik pas echt goed studeren als de deadline dichter kwam (examens weken op voorhand voorbereiden lukte mij nooit) en ook aan de universiteit was ik een last minute blokker. Gelukkig met een goede geheugencapaciteit en degelijke verwerkingsmogelijkheden of ik zat wellicht niet op de stoel waarop ik nu zit.
Ook nu ben ik geen held in administratie en blijven die rotvervelende MPG's en de ingewikkelde ontslagbrieven al wel eens (veel) te lang in mijn al dan niet virtueel "to do" postvak liggen.
Zolang dat uitstellen en procrastineren werkt, is er eigenlijk geen probleem, maar ik merkte dat ik er eigenlijk al een hele tijd niet echt gelukkig van werd, die stapel gele en groene papieren in mijn postvak, mijn creativiteit en betrokkenheid die soms ver te zoeken was,...
Op dat moment had ik het eigenlijk zelfs niet helemaal in de gaten.
Een paar maanden geleden botste ik op kickstarter (als je spaarzaam wil zijn, niet openen, kan gevaarlijk zijn) op project EVO. Ze boden een brain type assessment aan en je kon dan een bijdrage leveren om je eigen aan je hersentype aangepaste planner te krijgen/kopen. De psychiater in mij vond dat wel een interessant concept, maar was toch ook wat sceptisch over het zoveelste internet testje met 10 à 15 vragen dat levensgrote veranderingen beloofde.
Tot het resultaat in mijn mailbox viel. Met open mond las ik het rapport van een tiental pagina's over mijn brain type, zijnde de alchemist, waarin ik mezelf absoluut herkende en ik eigenlijk niks terugvond dat niét herkenbaar was.
Enkele maanden en een peperdure douanerekening later viel de EVOplanner in de bus, en eens ik hem begin september (mijn ASS-kantje kreeg het Spaans benauwd bij het idee te starten halverwege augustus dus stelde ik het maar even uit) begon te gebruiken, was ik weer met stomheid geslagen.
Ik ben veel productiever, krijg meer taken sneller gedaan, mijn to do postvak is meer dan gehalveerd dus ook de saaie dingen komen op mijn effectieve planning, ik verplicht mezelf om nieuwe dingen te ontdekken en zo mijn brein positief te prikkelen,... Ik kan bezig blijven. Helaas hebben ze bij EVO intussen beslist dat ze niet meer buiten de VS versturen en ben ik toch wel fan van ingebonden planners ipv diy printpagina's, maar hopelijk komt daar wel een oplossing voor uit de bus via sympathieke tussenpersonen.
Ik wilde eigenlijk nog veel meer vertellen, maar aangezien ik dit typ in bed naast een onrustig slapende zoon, houd ik het hier maar bij. Wie weet kom ik snel nog eens terug op die manier.
Oh ja, en voor wie nieuwsgierig is, doe zelf ook eens het braintype assessment op projectevo.org en laat je verbazen 😉
Als je er niet meer bent
Deze week werd ik herinnerd aan het overlijden van een goede vriendin van mijn ouders, die de stage van mijn vrouw opvrolijkte en die aanwezig was tijdens een aantal sleutelmomenten in mijn leven.
Tegelijk was er ook het vreselijke nieuws van een overlijden van iemand die ik niet eens persoonlijk kende, maar mijn vrouw wel.
De berichtgeving daar rond zette me aan het denken.
In de krant werd ze vernoemd als spoedarts. Op internetfora werd ze vooral beschreven als gedreven vrijwilliger en mama van drie jonge kinderen.
Eens je er niet meer bent, wordt een druk, rijk leven zomaar herleid tot een paar woorden.
Mama. Partner. Arts. Vrijwilliger.
Zo weinig woorden voor iemand die zo'n impact heeft op zoveel levens. Woorden zijn dan maar weinig waard.
Goeie reis, lieve Nele.
Vluchteling
Vluchteling,
je staat hier vaak in de kou.
Waarom zijn mensen bang van jou?
Vluchteling,
ook jij wil leven.
Waarom willen mensen jou die kans niet geven?
Een nummer van de campagne van Welzijnszorg jaaaaren geleden. En nog zo actueel.
Er is al zoveel over gezegd en geschreven. Over Ayan, over IS-strijders die met de stromen vluchtelingen mee binnen glippen in Fort Europa. Door de betaalde pers, door mensen met een mening en te weinig remming om die mening niet te verkondigen op sociale media, door geëngageerde mensen.
Ik ben geschrokken, de laatste weken. Geschrokken hoe weinig verdraagzaamheid en vooral solidariteit er is bij sommige mensen. Hoe makkelijk het is om te roepen dat ze maar in "hun land" moeten blijven, of om halve waarheden over te nemen van andere websites of zelfs gewoon leugens. Je zag het vast ook wel, dat de vader van Ayan enkel de oversteek maakte omdat hij nieuwe tanden wilde. Of dat hij zelf een mensensmokkelaar was. Dat IS al 4000 strijders heeft binnengesmokkeld in Europa.
Wat betreft de vader van Ayan: doet dat ertoe? Maakt het de dood van een 3-jarig jongetje, zijn broertje en zijn moeder minder verschrikkelijk als we weten dat het motief van de vader anders was of niet enkel bestond over een zoektocht naar veiligheid en een beter leven? Zorgt dat ervoor dat we dan de ogen kunnen sluiten voor de vluchtelingencrisis en alle ellende die er gaande is in het Midden-Oosten en die de mensen naar hier drijft?
De IS-strijders, daar wil ik eigenlijk geen woorden aan vuil maken, maar ik doe het toch. Ten eerste dateert het oorspronkelijke artikel van een jaar geleden. Vóór de grote stromen vluchtelingen tot hier geraakten dus. Ten tweede, als we ons daardoor laten bang maken bereikt IS exact wat ze wil: angst zaaien. Want angst zaait verdeeldheid, een mentaliteit van ieder voor zich (en met een beetje geluk nog God voor ons allen). En die mentaliteit, daar profiteren ze van.
Ik ben ook geschrokken hoeveel solidariteit er leeft bij andere mensen. In mijn omgeving zag ik spontane inzamelacties de kop op steken, mensen reden naar Brussel of naar asielcentra en verzamelden in hun omgeving allerlei zaken die beter gebruikt konden worden door zij die alles achterlieten op zoek naar veiligheid en vrijheid.
Dat geeft me hoop, hoop dat de wereld nog niet helemaal om zeep is, dat er nog mensen zijn met het hart op de juiste plaats. En geluk, en tevredenheid dat ik mijn vrienden zorgvuldig heb uitgekozen.
Geluk
Je slaapt.
Je handje naast je gezicht
In het rode licht van je nachtlampje.
Een warm deken over je heen
En je gezicht dat je dromen verraadt.
Wat een geluk.
Brief aan Babs
Lieve Babs,
Twee jaar ben je nu, en het is bijna drie jaar
geleden dat jij (of toch de helft van wat even later jij zou zijn) uit
mijn buik geplukt werd door dokter D. Ik had drie jaar geleden niet
kunnen denken wat een fantastische reis dit al geworden is.
Jij
maakte mij mama. De rol van mijn leven. Heerlijk vind ik het. Maar ook
verdomd moeilijk. Je houdt me een spiegel voor, je bent zo puur en
eerlijk nog.
Je maakt me gek soms,
als je naar me kijkt met fonkelende oogjes terwijl je iets doet waarvan
je weet dat het niet mag. Vaak betekent dat dat je moe bent, niet
uitgeslapen. Je wilde snel uit bed om aan de dag te beginnen, of wilde
niks missen en daarom geen middagdutje doen.
Het breekt mijn hart
als je gezicht plots omslaat van deugniet naar droevig, als ik je vertel
dat je gedrag me boos maakt. Dan maken we het even later weer goed met
een knuffel, dat kan je zo goed, warme knuffels geven.
Even later
ben je weer vergeten wat niet mocht en waarom, maar dat mag, je bent een
peuter (ook al blijf ik daar niet altijd even rustig onder).
Lieve
schat, ik hou ontzettend veel van je. Ik ben vandaag voor het eerst weer
aan het werk sinds de geboorte van je broer, en ik mis jullie
verschrikkelijk.
Dankjewel dat jij er bent, dankjewel dat jij
ervoor hebt gezorgd dat we onze intuïtie hebben gevolgd om je "op te
voeden", en niet de regeltjes die ooit eens werden opgesteld om vooral
het belang van ouders te dienen.
Dat heeft ervoor gezorgd dat we
gelijkgezinden gingen opzoeken, dat we nieuwe vrienden maakten. Vrienden
met het hart op de juiste plaats en hun verstand dat daar soms
achteraan huppelt. Zo hoort het, denk je niet?
Vrienden die eerlijk
zijn over hun liefde en plezier, maar ook over moeilijke momenten, over
hun verdriet en angst. Vrienden waardoor we ons niet gefaald voelen als
de inhoud van de kast weer eens over de keukenvloer verspreid ligt, of
als we weer veel ruzie maken met elkaar omdat we elkaars behoeften even
niet begrijpen.
Vrienden die zichzelf zijn, en waar wij onszelf kunnen zijn.
Lieve Babs, je geeft ons jezelf, maar nog zoveel meer. Dankjewel.
