Oh my baby, pretty baby
Alweer meer dan een maand geleden dat ik hier nog eens iets geschreven heb. Intussen ben ik wel weer eens begonnen met een papieren versie van een dagboek. Waarschijnlijk wordt dat er weer eentje die ik over een jaar of 5 terugvind waarin dan niet meer dan 3 bladzijden geschreven zijn, maar af en toe moet ik de dingen van me af kunnen schrijven, en die dingen zijn nu eenmaal niet altijd bestemd voor de ogen van het hele wereldwijde web!
De laatste weken bevind ik me weer regelmatig in een existentiële vragen-bui. Vragen zoals: wat is er gebeurd met onze vriendschap? Waarom praten wij nooit meer over belangrijke dingen met elkaar? Waarom is het meest intieme onderwerp dat de laatste tijd aan bod komt hoeveel pintjes we van de week gedronken hebben? Vragen die ik dan alleen maar aan mezelf stel, omdat ik niet anders durf, omdat ik niet anders kan. En het enige antwoord dat ik ken is: omdat we uit elkaar zijn gegroeid, dat gebeurt soms met vrienden, weet je...
En dat is ook zo, soms groei je uit elkaar, hoe goed de vriendschap ooit was, er is een plaats en tijd voor alles, veronderstel ik... Gelukkig zijn er ook nog de mensen die je niet elke dag hoeft te zien om te weten dat ze je graag zien en dat jij hen graag ziet. Mensen die je soms maanden niet ziet en waarmee je na 5 minuten alweer zit te tetteren alsof het nog maar van gisteren geleden is. Misschien klinkt het bizar, maar bij de meeste mensen waarmee ik zo'n band heb, wist ik al vrij snel dat het zo zou worden. Nu klinkt dat alsof ik een hele horde van die vrienden heb rondlopen, maar in feite zijn het er maar een stuk of 3. Geweldig goeie vrienden, waartegen ik alles kan zeggen, en waarvan ik ook weet dat het niet de hele wereld rondgaat als ik hen iets vertel. Bij alledrie is die vriendschap ook op een gigantisch korte tijd opgebouwd, een weekend, twee weken, en soms kende ik hen voordien niet, of kon ik hen zelfs helemaal niet uitstaan.
Nog iets dat die drie vriendschappen gemeen hebben: in de beginperiode zijn ze enorm intens. Ik ben er bijna door geobsedeerd, enfin, ik kan me tenminste voorstellen dat het voor buitenstaanders zo lijkt, als je elke dag met mensen belt enzo :)
Van andere vriendschappen weet ik dan weer dat er wat werk nodig is, wat aandacht voor de vriendschap, wat meer tijd samen doorbrengen (en dan geen vergadertijd) en dan zit die vriendschap ook wel weer snor. En waarschijnlijk zal die vriendschap in de komende jaren wel weer af en toe op een lager pitje komen te staan, om een paar maanden later weer van onder het stof te worden gehaald en weer verder te gaan waar we gestopt waren. Bob is bijvoorbeeld zo iemand.
Nog andere vrienden zijn een beetje op de achtergrond geraakt, we're all very busy people lately, en van hen weet ik niet zo zeker of de vriendschap weer opgerakeld kan worden zonder slag of stoot. Bij de meesten wil ik het zeker wel graag, laat daar geen misverstand over bestaan, soms bloeden vriendschappen nu eenmaal stilletjes dood, en dat hoeft daarom niet negatief te zijn. Zo verander je af en toe ook eens van vriendenkring, schuiven de dingen af en toe op.
Ik herinner me dat ik een aantal jaar geleden zwaar ongelukkig was naar aanleiding van een minder prettig afgelopen feestje en aan't overwegen was om de ene vriendenkring zo goed als volledig te laten vallen en op zoek te gaan naar een nieuwe. Ben best blij dat ik dat toen niet gedaan heb, ik denk ook niet dat het iets is dat je zomaar kan dwingen, vroeg of laat komt er wel een evenwicht.
Genoeg gezeverd! Conclusie: het wordt tijd dat ik nog eens wat investeer in een aantal vriendschappen, bij een aantal andere laat ik het liever even aan de andere partij over of er nog geïnvesteerd wordt.
Voor de rest hebben we ontdekt dat elkaar graag zien niet altijd rozengeur en maneschijn is, heb ik nog enkele dagen verlof waar ik volop van ga genieten voor ik maandag weer op de schoolbanken terecht kom, en zit ik zoals steeds bij het begin van het academiejaar vol goede voornemens. Nieuw is dat ze dit jaar niet allemaal te maken hebben met de studies of vrijwilligersengagementen. En dat ik nog altijd heel erg blij ben met dat extra aspect in mijn leven!
On another note: bij de links is er eentje bijgekomen, namelijk die naar Siska's blog, waarop ze ons op de hoogte gaat houden van 9 maanden Canadees avontuur! Hoe vreemd het ook is, het is immers niet de eerste keer dat ik Siska 9 maanden niet zie, ik mis haar nu al :) Gewoon ook het idee dat ik haar niet kan zien als ik dat wil. De trein nemen naar Halle, da's een hindernis die te overwinnen is, maar het vliegtuig naar Vancouver, da's een ander paar mouwen...
posted by Karolien @ 18:12
3 comments
