Scharnier
Vanmorgen ging ik naar de begrafenis van een collega. Een verre collega dan, een mede-laatstejaarsassistent psychiater die vorige week bij een afschuwelijk klimongeval overleed. Ik kende hem niet zo goed, maar toch raakt het je, zoiets tragisch, zo dicht bij. Hij was ook bijna klaar met zijn opleiding. En hij was getrouwd en had drie kleine kinderen, die nu hun papa kwijt zijn. Ik denk niet dat iemand het droog hield toen zijn oudste dochtertje de kaarsen rond de kist aanstak terwijl een opname van haar en haar zusje werd afgespeeld. Twinkel twinkel papa ster, zongen ze.
Alles wordt zo relatief meteen. En ik kan het niet laten om dan te bedenken "wat als ik dit was? Of Kristien?" Het zet je aan het denken, zoiets.
Ik vraag me bijvoorbeeld af wie eerst gebeld zou worden als er iets met mij gebeurt, mijn ouders, of Kristien? En wanneer verandert dat eigenlijk? En hoe verschrikkelijk moet het zijn om de ouders van je geliefde te moeten opbellen om te melden dat hij/zij er niet meer is.
Bah.
Het hoeft vast geen verder betoog dat ik vanmiddag extra hard genoten heb van Babs die even haar dosis mamamelk kwam opdoen voor ik weer aan het werk ging.
Count your blessings.
posted by Karolien @ 15:08
1 Comments:
Inderdaad. Elke dag tellen...
Een reactie posten
<< Home