Konijnen krijgen korting

Doktertje spelen

Bijna een jaar later is het nog eens tijd om iets van mij te laten horen, al maak ik me geen illusies en zullen vele van de regelmatige lezers mij al hebben opgegeven omdat het intussen zo lang geleden is...
Het stagejaar zit er bijna op, eindelijk. Je gelooft het als beginnend stagiair nooit als de 7de jaars je waarschuwen, maar het is echt waar. Stage is stom. Stage is demotiverend. Er is geen enkel moment waarop je motivatie om geneeskunde te studeren zo op de proef wordt gesteld als tijdens je stage. Al je goede voornemens om etisch verantwoorde en kosteneffectieve geneeskunde te beoefenen dreigen op te gaan in rook.

Het is een zwaar jaar geweest, ik heb enorme hoogtes en laagtes gehad, momenten waarop ik op het randje van depressief was, en een week later voelde ik me weer top als ik een leukere stage had. Ik heb geleerd, veel geleerd, niet altijd medische dingen, maar wel veel geleerd.
Wat ik niet leuk vind, zoals heelkunde, oftalmo, NKO, uro, ortho, dermato, gecontroleerd worden bij elk stapje dat je zet. Wat ik wel leuk vind, zoals psychiatrie en kinder- en jeugdpsychiatrie, zoals huisartsenstage, een dagje recup na een wacht, 's middags aan tafel tegen elkaar zeuren en zagen, klasgenoten op een andere manier leren kennen en appreciëren.

En nu, nu begint het. Keuzes maken. Op het einde van deze maand zit het stagejaar erop, en de volgende dag mogen we meteen als co-assistent aan de slag. Ook al zijn we met z'n allen heel erg toe aan vakantie. Minstens 2 weken alsjeblief, op een week tijd recupereert mijn pink niet eens!
Enfin, 1 oktober word ik co-assistent kinder- en jeugdpsychiatrie. 't Was een moeilijk keuze wel, want ik kon maar niet beslissen of ik K&JP leuker vond, of de volwassenpsych, en allebei mag niet want [insert blablabla van faculteit] dus ben ik na lang twijfelen toch voor K&JP gegaan, en mijn tweede maand werd dan maar geriatrie in Sint-Elisabeth. Op het moment dat onze keuzes moesten doorgegeven worden was dat het enige dat ik nog een maand dacht aan te kunnen. En eigenlijk is dat 6 maanden later nog niet echt veranderd. En, toegegeven, het was een heel rustige stage met goeie uren, dat heeft ook een grote rol gespeeld. Helaas hebben veel mensen zo geredeneerd en zullen we waarschijnlijk moeten roteren met Stuivenberg en Middelheim, en geriatrie op Stuivenberg moet zowat het dieptepunt van mijn stagejaar zijn geweest...

Soms vergeet ik het, maar ik heb dus ook een leven naast mijn stage, al is het ook niet altijd even gemakkelijk om dat te onderhouden.
Bij deze, ik zweer het, mijn vrienden gaan me vanaf oktober weer meer te zien krijgen, echt waar! En mijn lief zal ook weer te maken krijgen met een goed gezindere ik, zal ze vast ook blij mee zijn :)

Voor de rest is het aftellen, over 8 maanden samenwonen, over 9,5 maand een diploma...
Wees gerust, er komen feestjes om jullie daaraan te herinneren.

So long!

posted by Karolien @ 09:48