Konijnen krijgen korting

Om de hoek staat een nieuw academiejaar klaar...

... En wat voor één! Slechts een weekje les, maar daarin vervat al reeds de hel van het medisch onderzoek (gruwel!) inclusief intradermo . Bovendien doe ik mezelf ook nog eens een examen ECG aan de hand, ik moet het toch ooit eens meedoen, niet waar? Haal ik dat getuigschrift niet, so be it, ik ga er niet om treuren, mijn internistische ambitie is bijzonder klein, en de kans dat ik ooit zo'n bleep-machien in mijn eigen praktijk wil, is ook al niet veel groter dan een nanometer.

En na die week gaat het de grote ziekenhuiswereld in, spannend! Alles in mij gilt nog steeds heel luid van ontzetting en angst als ik aan 1 oktober denk. Help, ik weet niks, ik kan niks, en nu moet ik dokter gaan spelen? Voor alle mensen die al niet gek waren van ziekenhuizen en nu helemaal panisch worden bij het idee een stagiair tegen te komen die hetzelfde lot als ik beschoren is: geen reden tot paniek. Vooralsnog behandelen we niemand zelfstandig en toch zeker de eerste maanden zullen we regelmatig teruggrijpen naar die indrukwekkende verzameling cursussen en boeken die we de voorbije 5 jaar bijeen geraapt hebben. Na een kleine, zeer onbetrouwbare, schatting (het zou de eerste keer niet zijn dat ik 5 meter inschat als 20) vermoed ik dat er zowat 5 meter van mijn kastruimte wordt ingenomen door studiemateriaal. Dat zou toch genoeg moeten zijn om te verhinderen dat mensen doodgaan omdat ik iets niet weet, niet?
En mocht dat niet het geval zijn en stapelen de medische fouten zich op, ach, dan weten ze hier thuis tenminste waarvoor ze dat inschrijvingsgeld ook alweer moesten betalen. Want 533 euro voor een jaar waarin je een week in de schoolbanken zit, het is verdorie veel!

Ach, een heel klein stukje van mij heeft er best ook vertrouwen in dat alles goedkomt en dat ik ook dit jaar zonder kleerscheuren zal doorkomen. De stages waar ik het meest tegenop kijk heb ik in februari al allemaal achter de rug, en hoogstwaarschijnlijk zal ik daarna nog zeer zelden het OK binnenlopen. Het loopt allemaal wel los!

De voorbije maand is alweer voorbij gevlogen, en ik zit me hier vooral af te vragen wat ik dan in hemelsnaam allemaal gedaan heb, want behalve het weekend van 8 september kan ik me niets noemenswaardigs herinneren. Ik heb een paar vrienden teruggezien maar veel te veel vrienden heb ik nog steeds niet met een bezoekje vereerd, realiseerde ik me vanmorgen toen ik een postkaart van J. uit Riga uit de bus viste. Misschien moet ik op 2 oktober, als de wachtlijst is ingevuld voor die maand, maar meteen mijn agenda online zetten zodat de mensen die me nog eens willen zien daarin een plekje kunnen veroveren.

Voor de mensen die zich afvragen wat er zo speciaal was aan het weekend van 8 september, waardoor ik me mijn bezigheden van toen wel herinner: mijn grote broer heeft nu geen lief of verloofde meer, maar een kersverse echtgenote.
Wat heb ik eruit geleerd:

1. Ik ben een mietje, geen verdere commentaar.
   
2. Laat je haar doen door iemand die je vertrouwt, en heb het lef om te zeggen dat je dit niet ziet zitten als je ziet dat ze wel erg vreemde dingen met je haar aan het doen zijn en je vooral zin hebt om te gillen dat je verdorie wel naar een trouwfeest moet met dat kapsel. Resultaat: opgestoken haar dat er de eerste 4 uur nog wel okee uitzag, maar tegen het avondfeest compleet uitgezakt was, en bovendien niet te redden was met een eenvoudige ingreep (lees: zonder alles eruit te halen, haar wassen etc) Conclusie: de volgende keer doe ik het zelf, of vraag ik expliciet naar de roodharige kapster!
   
3. Twee dagen trouwfeest is vermoeiend, ik had me voorgenomen om mee de deur dicht te trekken op het dansfeest met middernachtbuffet, maar al rond een uur of 2 begon het te zwaar te worden. Dat komt ervan als je twee dagen na elkaar vroeg moet opstaan na een korte nacht.
   
4. Een bruidsboeket kan je ook met twee vangen. Gelukkig was de andere persoon mijn lief, njeh.
5. Het was fijn! Heerlijk om te zien hoe mijn broertje straalde van geluk. En ik kijk uit naar kindjes om op te passen, en volgende trouwfeesten. Dat laatste liefst niet met mijn broer als bruidegom, uiteraard.

posted by Karolien @ 14:21