Wat kan een vanvoor-in-de-dertiger, braafjes getrouwd met twee kinders, nu voor belangrijks te melden hebben, vraag je je misschien af.
Terecht, de kans is klein dat deze weblog het
wereldnieuws zal halen. Als je op zoek bent naar scoops en nieuwtjes, moet ik je dan ook teleurstellen. Het enige dat ik hier te bieden heb is een venstertje,
op mijn leven, gedachten enzovoort.
Een dag vol kleine pleziertjes!
Eerst en vooral heb ik deze ochtend de oorlog met SPSS gewonnen, het resultatendeel van ons artikel is geschreven en goedgekeurd, morgen volgt de verdere bespreking.
Daarnaast zat er een brief in de bus van het revalidatiecentrum waar ik net zoals vorig jaar gesolliciteerd heb voor een vakantiejob. Vorig jaar was het nogal last minute, maar dankzij tweede zitten zijn er altijd afzeggers voor augustus. Dit jaar was ik er vroeg bij, en ik ben dan ook aangenomen als hulp in de verzorging van 1 tot 30 juli. Jeuj!
En dan, misschien nog het belangrijkste nieuws van de dag: de brieven naar jezelf van op Holebikamp 2005 zijn eindelijk verstuurd, en de mijne zat vandaag in bus. Het was een zeurbrief met een heleboek verlangens en werkpuntjes, maar het allerbeste nieuws is dat één ervan meer dan dik in orde is! Lees zelf maar even mee!
Brieven aan jezelf. Dit moet zowat de eerste keer zijn dat ik echt iets te vertellen heb aan mezelf.
't Was al een tijd geleden, maar het "het heeft geen zin, ik hoor er toch niet bij"-gevoel heeft toch weer de kop op gestoken. Ergens in mij ligt er toch nog steeds een flink gebrek aan zelfvertrouwen op de loer. Geen idee waar het soms vandaan komt. 't Is niet dat ik niet met de andere medewerkers overeen kom ofzo, ik kan met iedereen wel om enzo, maar ik heb gewoon niet het groepsgevoel. Op sommige momenten heb ik echt het idee dat alles maar gebeurt en ik er vanop een afstandje sta naar te kijken. Mensen proberen mij er dan wel bij te betrekken, maar ik heb het gevoel dat ik teveel ga zijn en niet écht bij de gesprekken betrokken, en dan zit ik nog liever op m'n eentje een quasi-diepzinnige brief te schrijven. Bleh!
Echt wel iets waar ik moet aan werken. Aanvaarden dat mensen die ik vooraf ni zo goed kende mij best wel tof kunnen vinden. Dat zij wel vinden dat ik deel van de groep ben. Hoewel ik op momenten als dit wel ontzettend asociaal moet overkomen.
Spontaner zijn bij mensen die ik niet ken. Durven mezelf zijn, zonder bang te zijn dat mensen me om één of andere reden die 'mezelf' niet moeten.
In de kookploeg had ik dat gevoel meestal wel niet, tenzij ik ***[censuur]Bizar.
Ik weet ook helemaal niet waar en hoe ik moet beginnen met dat aan te pakken. 't Is iets dat ik al jaren heb, en voor het eerst duidelijk en verwoordbaar is geworden toen ik op Snorkamp (Sint Norbertuskamp, nvdr) moni was, samen met E, R en L. Zij kenden elkaar al kei-goed, en ik kwam er dan bij en voelde me vijfde wiel aan de wagen.
Dat was punt één dat ik toch wel met mezelf wilde bespreken.
Verder is er ook nog het grote pijnpunt "engagement." Ik doe alle dingen die ik nu doe echt wel heel graag. Alleen loop ik soms wat verloren in het grote engagementsbos. Ik moet echt gaan nadenken wat ik wil en waar ik naartoe wil, in functie van mezelf en niet in functie van het engagement an sich. En leren en durven keuzes maken en niet alles tegelijk willen. Want dat betekent soms wel dat ik andere dingen en noden verwaarloos. (nvdr: gelukkig voor TVB kreeg ik deze brief niet vóór ze mij vroegen om algemeen co te zijn, wie weet had ik dan wel nee gezegd...)
Misschien komt dan ook de zin in een relatie terug. Een relatie met lusten én lasten. En dus niet zo'n los ding waarin ik alleen de lusten kan zoeken. Ergens laten die dingen altijd wel een leegte achter. Eentje waarvan ik weet dat die niet ontstaat bij een serieuze relatie.
Helaas is dat niet het enige dat speelt bij het niet willen van een relatie. Ooit hoop ik een manier te vinden om weer verliefd te worden. Om mezelf toe te laten weer verliefd te worden. Misschien geldt dan wel hetzelfde als bij het vinden van een lief; hoe minder je zoekt, hoe meer kans op het vinden, van een oplossing in dit geval.
Ik hoop het, want erg veel zin om te zoeken heb ik niet, en ik zou ook niet weten waar ik moest beginnen met zoeken.
Zoals steeds: we zien wel.
Maar vooral: leer jezelf graag zien! Laten we dat maar als motto nemen voor deze brief.
Noot van de redactie: deze brief heb ik geschreven de avond van het nakamp, op een moment dat ik mij absoluut niet goed voelde op kamp, en dat ik een erg slecht gevoel had over het voorbije kamp. Dat gevoel is achteraf wel weg geëbt. Met mijn geweldig lief heb ik ook meteen de oplossing gevonden voor het "ik kan niet verliefd worden-" probleem. Ik heb niet gezocht, maar gevonden wat zowat het beste moet zijn dat me de laatste jaren is overkomen!
Inspiratieloos
Ik merk het al een tijdje, maar ik had er niet écht last van. Nu begin ik me er echt aan te ergeren. Ik heb niks nada noppes nul inspiratie meer de laatste tijd. Vroeger hield ik me met gemak een hele avond bezig met het schrijven van één of ander flutverhaaltje (mij hoor je niet zeggen dat ze goed waren ;)) of nam ik mijn fototoestel om hier of daar wat foto's te trekken, en daarna eventueel te bewerken.
Het is al maanden geleden dat ik nog eens bewust foto's getrokken heb, behalve dan van sociale aangelegenheden ofzo, en toen ik gisterenavond echt zin had om wat te schrijven, kwamen er alleen maar kromme zinnen uit mijn vingers, en vond ik geen verhaal in mijn hoofd.
Wat dat schrijven betreft; misschien had Sis gelijk, en is het makkelijk om te schrijven over iets wat je wil maar niet hebt, en veel moeilijker om erover te schrijven als je het wel gevonden hebt.
Zeldzame diersoort
*Zucht*
Ik dacht dat ik het eindelijk onder de knie had, het werken met SPSS. De crosstabs waren gelukt, alle percentages berekend, en toen Stijn de vorige keer liet zien hoe je logistische regressie uitvoert, leek het allemaal wel te zullen lukken. Helaas pindakaas. Na een halve middag dingen uitproberen, zitten staren naar outputs, raadplegen van een gedownloade cursus SPSS zie ik nog steeds geen licht aan het einde van de tunnel. Nog veel minder licht zelfs.
Ik denk immers dat ik het bij de laatste poging juist gedaan heb, maar dan had ik als resultaat: geen enkele significante odds ratio voor de berekening die we moesten doen. Kortom; een prutsartikel zonder deftig resultaat. Can I scream??? Dat het Stijn zijn doctoraatsthesis is kan me daarbij niet zoveel schelen, hij heeft het onderzoek ontworpen en uitgevoerd, wij zijn enkel de statistiekslaafjes. Maar om dit artikel mee te kunnen schrijven heb ik veel minder tijd kunnen steken in ons eigen wetenschappelijk project, als dat artikel dan ook nog eens onpubliceerbaar blijkt omdat er geen resultaten zijn, ga ik echt gillen. GILLEN ZEG IK!!!!
Pffffffffff...
Wanneer u dus behoort tot de zeldzame diersoort die SPSS begrijpt én mij kan uitleggen, gelieve mij te mailen :)
Chocolate Therapy
Vroeg of laat moest het ervan komen, dit is gewoon een blogpost waard!
Sinds kort heeft Ben&Jerry's een nieuwe, naar't schijnt limited edition smaak. Chocolate Therapy. Een must voor iedereen die verslaafd is aan chocolade, of nog net verslaafd maar er wel gek van, en/of een beetje depri omdat die rotzon maar niet wil beginnen schijnen zoals het hoort in deze tijd van het jaar. Niet echt aan te raden voor mensen met een leverziekte, want als je er meer dan een kommetje van eet weet je echt wel waar je lever ligt, maar lekker!!!
Het gaat dus om chocolade-ijs, waar Ben&Jerry-gewijs al lekker veel chocolade inzit, met daarin stukjes brownie en slierten chocoladepudding.
U had het misschien al opgemerkt, ik ben een fan :)
Daarnet was het, zoals ik gisteren al meldde, vaardigheidstraining met kleutertjes. Blijkbaar had ik de kindvriendelijkheid van onze klas onderschat, of de bangigheid van de kleuters overschat, want ik heb er geen horen wenen :)
't Was niet altijd even gemakkelijk om hem te overtuigen, maar uiteindelijk werkte "ons" kleutertje goed mee. Toffe les dus, en kindjes blijven nu eenmaal superschattig :)
Dat was het alweer voor deze post, tot gauw!
Zo gaat het altijd...
De paasvakantie! In tegenstelling tot het eerste semester werd het tweede op een zeer fijne manier in twee gesneden door twee weken verlof. Al een week na de semestervakantie (een schamele week tussen de partieels en het tweede semester)hunkerden we met z'n allen naar tijd en ruimte om even echt te bekomen, uit te slapen, ons te amuseren, en af en toe ook nog eens wat voor school te werken.
Maar zo gaat het dus altijd! Je neemt je telkens weer voor om veel te studeren, om de statistische verwerking van die 700 vragenlijsten te doen, maar voor je het weet is het zondagavond (nuja, dit jaar was het maandagavond) en besef je dat je geen boek hebt open gehad. Of toch, ik heb zeker 5 regels gelezen uit ons NKO-boek. Uiterst interessant, vandaar dat ik het zo lang heb volgehouden.
Het was in elk geval wél een plezant verlof. Een beetje te plezant misschien. Deze ochtend was ik weer mijn slaperige zelf in de les, en ik bedacht dat ik eigenlijk een maand vakantie nodig heb. Twee weken om me te amuseren, en dan nog eens twee weken om daarvan bij te slapen. Zo gaat het ook altijd.
Mijn uitstelgedrag is ook nog altijd z'n goeie ouwe zelf. Ik had al een maand geleden bij mijn huisarts moeten langsgaan om een papier over de stage op te pikken om het te tekenen en binnen te brengen op het secretariaat huisartsgeneeskunde, maar ben er nog niet "geraakt." Ik ben vanmiddag wel al aan de bel gaan hangen maar er was niemand in de praktijk. Morgen nog eens proberen!
Over morgen gesproken: dan komt er een hele klas kleutertjes op bezoek in het vaardigheidslabo! Nee, we worden niet plots omgevormd in kleuterjuffen, maar we mogen op hen oefenen hoe je een kindje kan onderzoeken. Dat gaat wat geven. Een aantal klasgenoten hebben volgens mij nog nooit een kleuter van dichtbij gezien, anderen hebben het vermogen om met kinderen om te gaan van de gemiddelde boze heks, en een flink deel van de kleuters is waarschijnlijk niet zo dol op dokters!
Ik heb er in elk geval wel zin in, kleuters zijn leuk! Behalve dan als je ze kost wat kost in hun bed moet krijgen, ze in hun testperiode zijn en niemand ooit eerder heeft laten merken dat zij niet de baas zijn.
'k Zou het bijna nog vergeten! Zaterdag was het mijn B-dayparty! Geen paniek, jullie zijn mijn verjaardag niet vergeten, en ik verjaar ook niet twee keer per jaar! Mijn broer en ik hebben gewoon de handen in elkaar geslagen, aangezien we beiden een "speciale leeftijd" bereiken binnenkort, of in mijn geval al bereikt hebben. Ik ben in december 21 geworden, en mijn broertje wordt al 30 in augustus. Het leek dus een goed idee om ergens in het midden een party te throwen, dan kon het allemaal wat grootser.
Les 1: verspreid al je flyers én nodig nog veel mensen uit per mail, als ze komen, komen ze, komen ze niet, dan heb je toch een poging gedaan. Zaterdagavond viel mijn frank dat ik nog heel veel mensen vergeten was, waarvoor mijn excuses!
Les 2: Ik ben populairder dan mijn broer! Hij had een pak meer mensen uitgenodigd, en toch was er veel meer volk dat voor mij kwam :) Zou dat nu ook betekenen dat je populariteit omgekeerd evenredig is met je leeftijd? Anders moet ik nu dringend nog wat vrienden maken, voor het te laat is!
Les 3: Leer inschatten hoeveel volk er gaat komen, zodat je niet met een ontzettend lege zaal komt te zitten. De zaal was iets te groot ja...
Les 4: Ik heb zo'n coole vrienden! Ik ben dus al maanden geleden verjaard, toch heb ik nog massa's superleuke cadeautjes gekregen! Het allercoolste: een speelgoeddokterskoffertje. Echt super! Ik en mijn klasgenoten hebben ons er al mee geamuseerd op het feestje, en misschien moet ik het morgen maar meenemen naar de kleutertjes :) Verder ook nog: DVD's, een houten sudokuspel, een indisch-achtig zakje, prinsessenkoekjes die heel erg lekker waren, een schildpadknuffelkussen en een pakketje bingokaarten om alvast te wennen aan mijn naderende hoge leeftijd. Ganz toll!
Ook nog gebeurd deze paasvakantie: het EV-funweekend waar mijn liefje jaloers werd toen mijn alter ego Roodkapje met Prinses Samantha trouwde, het Min19weekend dat eigenlijk een driedaagse was waar ik me het hele weekend geamuseerd heb in de keuken met Steppe, en met het opvrijen van Johan ;) en ongetwijfeld nog veel meer waar ik niet zo meteen kan opkomen.
So, das war es, viel spass und auf wiedersehen!
