Konijnen krijgen korting

Een dag vol kleine pleziertjes!

Eerst en vooral heb ik deze ochtend de oorlog met SPSS gewonnen, het resultatendeel van ons artikel is geschreven en goedgekeurd, morgen volgt de verdere bespreking.
Daarnaast zat er een brief in de bus van het revalidatiecentrum waar ik net zoals vorig jaar gesolliciteerd heb voor een vakantiejob. Vorig jaar was het nogal last minute, maar dankzij tweede zitten zijn er altijd afzeggers voor augustus. Dit jaar was ik er vroeg bij, en ik ben dan ook aangenomen als hulp in de verzorging van 1 tot 30 juli. Jeuj!
En dan, misschien nog het belangrijkste nieuws van de dag: de brieven naar jezelf van op Holebikamp 2005 zijn eindelijk verstuurd, en de mijne zat vandaag in bus. Het was een zeurbrief met een heleboek verlangens en werkpuntjes, maar het allerbeste nieuws is dat één ervan meer dan dik in orde is! Lees zelf maar even mee!

Brieven aan jezelf. Dit moet zowat de eerste keer zijn dat ik echt iets te vertellen heb aan mezelf.

't Was al een tijd geleden, maar het "het heeft geen zin, ik hoor er toch niet bij"-gevoel heeft toch weer de kop op gestoken. Ergens in mij ligt er toch nog steeds een flink gebrek aan zelfvertrouwen op de loer. Geen idee waar het soms vandaan komt. 't Is niet dat ik niet met de andere medewerkers overeen kom ofzo, ik kan met iedereen wel om enzo, maar ik heb gewoon niet het groepsgevoel. Op sommige momenten heb ik echt het idee dat alles maar gebeurt en ik er vanop een afstandje sta naar te kijken. Mensen proberen mij er dan wel bij te betrekken, maar ik heb het gevoel dat ik teveel ga zijn en niet écht bij de gesprekken betrokken, en dan zit ik nog liever op m'n eentje een quasi-diepzinnige brief te schrijven. Bleh!

Echt wel iets waar ik moet aan werken. Aanvaarden dat mensen die ik vooraf ni zo goed kende mij best wel tof kunnen vinden. Dat zij wel vinden dat ik deel van de groep ben. Hoewel ik op momenten als dit wel ontzettend asociaal moet overkomen.
Spontaner zijn bij mensen die ik niet ken. Durven mezelf zijn, zonder bang te zijn dat mensen me om één of andere reden die 'mezelf' niet moeten.
In de kookploeg had ik dat gevoel meestal wel niet, tenzij ik ***[censuur]Bizar.
Ik weet ook helemaal niet waar en hoe ik moet beginnen met dat aan te pakken. 't Is iets dat ik al jaren heb, en voor het eerst duidelijk en verwoordbaar is geworden toen ik op Snorkamp (Sint Norbertuskamp, nvdr) moni was, samen met E, R en L. Zij kenden elkaar al kei-goed, en ik kwam er dan bij en voelde me vijfde wiel aan de wagen.

Dat was punt één dat ik toch wel met mezelf wilde bespreken.

Verder is er ook nog het grote pijnpunt "engagement." Ik doe alle dingen die ik nu doe echt wel heel graag. Alleen loop ik soms wat verloren in het grote engagementsbos. Ik moet echt gaan nadenken wat ik wil en waar ik naartoe wil, in functie van mezelf en niet in functie van het engagement an sich. En leren en durven keuzes maken en niet alles tegelijk willen. Want dat betekent soms wel dat ik andere dingen en noden verwaarloos. (nvdr: gelukkig voor TVB kreeg ik deze brief niet vóór ze mij vroegen om algemeen co te zijn, wie weet had ik dan wel nee gezegd...)

Misschien komt dan ook de zin in een relatie terug. Een relatie met lusten én lasten. En dus niet zo'n los ding waarin ik alleen de lusten kan zoeken. Ergens laten die dingen altijd wel een leegte achter. Eentje waarvan ik weet dat die niet ontstaat bij een serieuze relatie.

Helaas is dat niet het enige dat speelt bij het niet willen van een relatie. Ooit hoop ik een manier te vinden om weer verliefd te worden. Om mezelf toe te laten weer verliefd te worden. Misschien geldt dan wel hetzelfde als bij het vinden van een lief; hoe minder je zoekt, hoe meer kans op het vinden, van een oplossing in dit geval.

Ik hoop het, want erg veel zin om te zoeken heb ik niet, en ik zou ook niet weten waar ik moest beginnen met zoeken.
Zoals steeds: we zien wel.
Maar vooral: leer jezelf graag zien! Laten we dat maar als motto nemen voor deze brief.

posted by Karolien @ 22:45