Kerstmis
Ik herinner mij een tijd dat Kerstmis een heerlijke periode was, waar fonkelende lichtjes, lekker warme truien en een continu warm gevoel overheersten. Intussen ben ik volwassener, en waarschijnlijk cynischer geworden en vind ik Kerstmis vooral een periode waarin je vrolijk, opgewekt en blij moet zijn. Ik haat dat, opgelegde gevoelens. Ik zal wel blij zijn wanneer ik dat wil, en geirriteerd, of boos, of melancholisch of eender welk gevoel, ook wanneer ik dat wil. Ontzettend opstandig word ik daar van, maar ik ben mede-mens genoeg om dat vaak in te slikken en mij te conformeren.
Zo ben ik geen familie-mens. Echt niet. Mijn eigen gezin en het gezin waar ik uit kom, ja, dat is belangrijk voor mij. Daarom ben ik ook ontzettend blij dat de band met mijn oude, bijna bejaarde ;), broer zich na jaren van radiostilte stilaan terug aan het herstellen is. De jaren van op café hangen, langzaam maar zeker dronken worden en de bijhorende diepzinnige gesprekken voeren zullen wel nooit meer terug komen, maar dat hoeft misschien ook niet. Dat dronken worden helpt wel bij het diepzinnig maken van gesprekken, overigens, goed kunnen praten is niet iets dat bij ons in de familie zit, zo lijkt het.
Dus nee, ik ben geen grote fan van familiefeesten waar het hele nageslacht zich verzamelt rond een copieus diner om de verhalen over de afgelopen maanden uit te wisselen. Ik kan me nooit van de indruk ontdoen dat ik eigenlijk weinig te delen heb met mijn neven en nichten. Niet omdat ik zo op mezelf ben en ze dat allemaal niet mogen weten, wel omdat ik gewoon ik ben en ik niet echt een band met hen heb en daardoor niet de behoefte om met hen van gedachten te wisselen. Maar ja, ik ga er naartoe. Noem dat hypocriet, misschien is het dat ook, maar meestal is het nog wel okee, er zijn wel een aantal mensen waarmee ik kan praten zonder me na een half uur te moeten afvragen of het weer misschien ook een goed onderwerp zou zijn. Maar ik weet dat ik mijn mama er een plezier mee doe als wij er zijn. Dat ze er stiekem van geniet de hele familie verzameld te zien, haar eigen nageslacht compleet rond een copieus diner en een lelijke namaak-kerstboom. Dus we gaan, en ik geniet van het zien genieten van anderen, en af en toe is er wel eens een gesprek waar ik onverwacht zuurstof uit haal.
En eigenlijk mag ik ook niet klagen. Er was in het verleden misschien wel eens een moment waarop ik me niet geaccepteerd voelde in de grote familie, maar al bij al weet ik dat ik er welkom ben, en dat ook mijn madam en dochter welkom zijn, zoals we zijn.
Elders is dat soms anders. Koude oorlogen leven onderhuids en ondergronds, en de bipolaire conflicten worden alleen besproken wanneer één van de partijen niet aanwezig is. Wanneer luidop gezegd wordt dat die conflicten bestaan worden loopgraven uitgegraven en kernproeven voorbereid. Verwijten vliegen heen en weer en brengen een gedachte naar boven die vermoedelijk niemand gelukkig maken.
Kerstmis, het feest van de vrede, roept mijn vrouw soms met schrille stem door het huis. Maar is dat dan niet vooral vrede met jezelf hebben en met de beslissingen die je neemt? Moet dat altijd vrede zijn met wat verwacht wordt, met wie verwacht wordt?
Een beetje vroeg misschien, maar ik wens ieder die dit leest een fijne eindejaarsperiode, met de mensen die je liefhebt in de buurt, en échte gevoelens.
posted by Karolien @ 22:12
0 comments
