Konijnen krijgen korting

Ik was geschokt toen ik het las. Een artikel met de schreeuwerige, controversiële titel “why my husband will always come before my kids.” Ik dacht eerst nog dat het wel enkel de titel zou zijn die zo ongenuanceerd was. Helaas.

Ik las uitspraken als: “ik hou meer van mijn man dan van mijn kind,” “de noden van mijn man komen voor die van mijn kinderen,” “kinderen zijn niet toegelaten in ons bed,” “als we maar één keer per jaar op vakantie kunnen doen we dat met ons twee,” en “als mijn kinderen het huis uit zijn wil ik samen met mijn man vieren dat we ze goed hebben opgevoed, en niet achter blijven in een leeg huis met een man die praktisch een vreemde voor me is.”

Slik. Even nagaan hoe het er bij ons thuis aan toe gaat. Toegegeven, ik kan niet meteen zeggen dat de positieve zwangerschapstest ons overviel, we waren al lange tijd bezig met het idee om ouders te worden. Maar eerlijk, is er iemand écht helemaal klaar om aan kinderen te beginnen? Ik dacht dat ik het was ja, mijn vrouw ook, en toen, pats boem! Daar was onze dochter. Toen begon de zoektocht pas, antwoorden zoeken op vragen die niet eens in boeken stonden, laat staan dat ze er beantwoord werden. Maar we deden het samen, als koppel, en als team.

Er zijn in de afgelopen 20 maanden zeker momenten geweest dat we elkaar, als partners, wat uit het oog zijn verloren. Dat alle tijd en energie die we hadden geïnvesteerd werd in werk, studie, verbouwingen, en onze dochter. Onze relatie staat momenteel op een vrij laag pitje, dat geef ik graag toe. Maar ik kan echt niet zeggen dat we van elkaar vervreemd zijn, of dat we elkaar minder goed kennen dan voor de geboorte. We zorgen samen voor onze dochter, en binnenkort ook voor onze tweede spruit, we hebben in de relatie met haar/hen allebei een andere, maar gelijkwaardige rol. We zijn een team, dat af en toe vastloopt op logistieke problemen en het vervelende feit dat een dag maar 24u telt en dat een lichaam slaap nodig heeft. Dat heeft de natuur nu toch echt niet goed geregeld! (Of is het de maatschappij, die verlangt dat we met ons tweetjes een gezin recht houden, werken om brood op de plank te brengen en de baksteen in onze maag alle eer aandoen?)

Natuurlijk hebben we soms nood aan tijd voor onszelf, alleen, of met ons twee. Dat proberen we nu ook heel bewust te maken. We hebben het geluk dat we enkele fijne mensen kennen waar onze dochter graag vertoeft en waar ze welkom is. Dat schept tijd en gelegenheid voor ons om de waakvlam weer wat extra zuurstof te geven zodat ze weer kan oplaaien. Heerlijk zijn ze, die avonden. Een hele nacht zonder dochterlief durven we nog niet aan. Bang dat zij ons gaat missen, ja, maar nog banger dat wij haar zullen missen. Dat we ons meer zorgen zullen maken dan genieten van de tijd zonder haar.

Met een pasgeborene in huis beseffen we heel goed dat die ons-tijd weer een tijdje heel beperkt zal zijn. En omdat ons gezin nog lang niet volledig is, zal onze relatie ook nog een hele tijd niet de grootste prioriteit krijgen.

Onze kinderen slapen in dezelfde kamer, deels in hetzelfde bed. Wij gaan niet met ons twee alleen op vakantie, willen we niet, kunnen we niet. Toch heb ik in de afgelopen twee jaar nog nooit het gevoel gehad dat ik naast een vreemde in slaap val. Door samen ouders te zijn is onze relatie anders, maar zeker niet slechter.

En soms, heel soms, dromen we van de tijd dat al onze kinderen op kamp gaan met de jeugdbeweging, zodat wij nog eens met ons twee op reis kunnen gaan. Voordien opteer ik om die kostbare tijd met ons voltallige gezin door te brengen, want hoe cliché ook, de tijd gaat snel, ze zijn maar eventjes zo klein. En van dat eventjes wil ik, willen wij, graag ten volle genieten.

Voor je't goed beseft, staat hun bestaan in volle bloei...