Wat kan een vanvoor-in-de-dertiger, braafjes getrouwd met twee kinders, nu voor belangrijks te melden hebben, vraag je je misschien af.
Terecht, de kans is klein dat deze weblog het
wereldnieuws zal halen. Als je op zoek bent naar scoops en nieuwtjes, moet ik je dan ook teleurstellen. Het enige dat ik hier te bieden heb is een venstertje,
op mijn leven, gedachten enzovoort.
Vluchteling
Vluchteling,
je staat hier vaak in de kou.
Waarom zijn mensen bang van jou?
Vluchteling,
ook jij wil leven.
Waarom willen mensen jou die kans niet geven?
Een nummer van de campagne van Welzijnszorg jaaaaren geleden. En nog zo actueel.
Er is al zoveel over gezegd en geschreven. Over Ayan, over IS-strijders die met de stromen vluchtelingen mee binnen glippen in Fort Europa. Door de betaalde pers, door mensen met een mening en te weinig remming om die mening niet te verkondigen op sociale media, door geëngageerde mensen.
Ik ben geschrokken, de laatste weken. Geschrokken hoe weinig verdraagzaamheid en vooral solidariteit er is bij sommige mensen. Hoe makkelijk het is om te roepen dat ze maar in "hun land" moeten blijven, of om halve waarheden over te nemen van andere websites of zelfs gewoon leugens. Je zag het vast ook wel, dat de vader van Ayan enkel de oversteek maakte omdat hij nieuwe tanden wilde. Of dat hij zelf een mensensmokkelaar was. Dat IS al 4000 strijders heeft binnengesmokkeld in Europa.
Wat betreft de vader van Ayan: doet dat ertoe? Maakt het de dood van een 3-jarig jongetje, zijn broertje en zijn moeder minder verschrikkelijk als we weten dat het motief van de vader anders was of niet enkel bestond over een zoektocht naar veiligheid en een beter leven? Zorgt dat ervoor dat we dan de ogen kunnen sluiten voor de vluchtelingencrisis en alle ellende die er gaande is in het Midden-Oosten en die de mensen naar hier drijft?
De IS-strijders, daar wil ik eigenlijk geen woorden aan vuil maken, maar ik doe het toch. Ten eerste dateert het oorspronkelijke artikel van een jaar geleden. Vóór de grote stromen vluchtelingen tot hier geraakten dus. Ten tweede, als we ons daardoor laten bang maken bereikt IS exact wat ze wil: angst zaaien. Want angst zaait verdeeldheid, een mentaliteit van ieder voor zich (en met een beetje geluk nog God voor ons allen). En die mentaliteit, daar profiteren ze van.
Ik ben ook geschrokken hoeveel solidariteit er leeft bij andere mensen. In mijn omgeving zag ik spontane inzamelacties de kop op steken, mensen reden naar Brussel of naar asielcentra en verzamelden in hun omgeving allerlei zaken die beter gebruikt konden worden door zij die alles achterlieten op zoek naar veiligheid en vrijheid.
Dat geeft me hoop, hoop dat de wereld nog niet helemaal om zeep is, dat er nog mensen zijn met het hart op de juiste plaats. En geluk, en tevredenheid dat ik mijn vrienden zorgvuldig heb uitgekozen.
Geluk
Je slaapt.
Je handje naast je gezicht
In het rode licht van je nachtlampje.
Een warm deken over je heen
En je gezicht dat je dromen verraadt.
Wat een geluk.
Brief aan Babs
Lieve Babs,
Twee jaar ben je nu, en het is bijna drie jaar
geleden dat jij (of toch de helft van wat even later jij zou zijn) uit
mijn buik geplukt werd door dokter D. Ik had drie jaar geleden niet
kunnen denken wat een fantastische reis dit al geworden is.
Jij
maakte mij mama. De rol van mijn leven. Heerlijk vind ik het. Maar ook
verdomd moeilijk. Je houdt me een spiegel voor, je bent zo puur en
eerlijk nog.
Je maakt me gek soms,
als je naar me kijkt met fonkelende oogjes terwijl je iets doet waarvan
je weet dat het niet mag. Vaak betekent dat dat je moe bent, niet
uitgeslapen. Je wilde snel uit bed om aan de dag te beginnen, of wilde
niks missen en daarom geen middagdutje doen.
Het breekt mijn hart
als je gezicht plots omslaat van deugniet naar droevig, als ik je vertel
dat je gedrag me boos maakt. Dan maken we het even later weer goed met
een knuffel, dat kan je zo goed, warme knuffels geven.
Even later
ben je weer vergeten wat niet mocht en waarom, maar dat mag, je bent een
peuter (ook al blijf ik daar niet altijd even rustig onder).
Lieve
schat, ik hou ontzettend veel van je. Ik ben vandaag voor het eerst weer
aan het werk sinds de geboorte van je broer, en ik mis jullie
verschrikkelijk.
Dankjewel dat jij er bent, dankjewel dat jij
ervoor hebt gezorgd dat we onze intuïtie hebben gevolgd om je "op te
voeden", en niet de regeltjes die ooit eens werden opgesteld om vooral
het belang van ouders te dienen.
Dat heeft ervoor gezorgd dat we
gelijkgezinden gingen opzoeken, dat we nieuwe vrienden maakten. Vrienden
met het hart op de juiste plaats en hun verstand dat daar soms
achteraan huppelt. Zo hoort het, denk je niet?
Vrienden die eerlijk
zijn over hun liefde en plezier, maar ook over moeilijke momenten, over
hun verdriet en angst. Vrienden waardoor we ons niet gefaald voelen als
de inhoud van de kast weer eens over de keukenvloer verspreid ligt, of
als we weer veel ruzie maken met elkaar omdat we elkaars behoeften even
niet begrijpen.
Vrienden die zichzelf zijn, en waar wij onszelf kunnen zijn.
Lieve Babs, je geeft ons jezelf, maar nog zoveel meer. Dankjewel.
