Mama, papa, ik heb een lief!
Hoe moeilijk kan het nu zijn? Vier simpele woordjes achter elkaar zetten en ze weten het. En toch krijg ik het ni gezegd. Ik zit uren in de zetel te denken "en nu zeg ik het." Maar dan komen er doemscenario's in me op en doe ik het toch niet. En toch wil ik het vertellen. Volgende week zijn we een maand samen, en dat mogen ze gerust weten, allez ja, als ik twee dagen met iemand samen ben vertel ik het meestal gewoon niet omdat het dan nog veel te pril en breekbaar is. Maar nu... ik zie haar echt graag, en zij mij.
En het feit dat ik het niet vertel maakt haar onzeker, en dat begrijp ik best, en ik word er ook niet gelukkiger van. Maar ik heb echt geen zin in een hoop gezeur en gezever en gemoei. Dat ze veel te jong is, dat ik moet oppassen, dat ik gek ben en weet ik veel nog wat er allemaal kan uitkomen. Ik wil gewoon andere ouders, die niet freaken over zo'n dingen. *zucht*
Morgen heb ik mijn laatste 4 uur les. Keuzevak, met 5. Dat betekent dat de mensen waarmee ik gewoonlijk optrek morgen niet op school zijn. Vanmiddag hebben we het semester wel een leuke afsluiter gegeven met een geweldige hilarische lunch. Dit moet zowat het eerste jaar zijn dat ik de mensen uit mijn klas echt wel ga missen tijdens het blokken. Want jawel, zaterdag is de blok officieel begonnen. Dan zit ik geketend aan mijn bureau en krijg ik een ketting aan de tafelpoot die niet verder gaat dan de zetel. Niet dat ik er ooit echt zin in heb, maar het grootste vak van dit semester is er tenminste wel één waarvan een goeie cursus is. En geloof me, als je ziet wat ik de voorbije jaren cursus heb mogen noemen is dat een immens voordeel.
Nog even genieten van een vrije avond dus, ciao!
posted by Karolien @ 20:55
2 Comments:
alinea 2 en 1 gaan echt niet goed samen om volgende redenen:
a) als je het zegt zit je heel de blok met zagende ouders, waar je niet echt kan van wegvluchten.
b) je zegt het niet, en je ziet heel de blok je kast op te vreten, omdat je het niet durft te zeggen en je allerlei doemscenario's bedenkt.
mogelijk oplossingen:
x) je zegt het, en je doet je examens in september :)
y) je zegt het niet thuis, maar op een plek waar ze minder heftig zouden kunnen reageren.
z) je schrijft hen een brief, die je naar een onbestaand adres stuurt in chili. Je hebt het dan feitelijk al gezegd en normaal komt hij dan wel terug aan bij afzender na je blok.
enfin, ik ben natuurlijk een expert terzake ;)
Als je het vertelt tijdens je blok, kan je natuurlijk altijd als ze beginnen zeuren, zeggen: "Mama, papa, ik heb nu geen tijd, ik moet studeren. En jullie zouden toch niet willen dat ik buis hè, of wel?!??".
En tegen dat de blok voorbij is, zijn ze hopelijk al wat gekalmeerd :-)
Een reactie posten
<< Home