Wat kan een vanvoor-in-de-dertiger, braafjes getrouwd met twee kinders, nu voor belangrijks te melden hebben, vraag je je misschien af.
Terecht, de kans is klein dat deze weblog het
wereldnieuws zal halen. Als je op zoek bent naar scoops en nieuwtjes, moet ik je dan ook teleurstellen. Het enige dat ik hier te bieden heb is een venstertje,
op mijn leven, gedachten enzovoort.
Ikke ikke ikke!
Misschien ligt het aan mijn hormonale staat van zijn de laatste weken (mjaaaaaaa zwanger zijn doet toch meer met een mens dan ik zelf altijd graag toegeef) maar ik erger er mij blauw aan. De ikke eerst, of zelfs ikke alleen mentaliteit die ik overal rondom mij zie.
Het begon allemaal bij een bezoekje aan de Boobs-n-Burps in Brussel een paar weken geleden. We haalden daar Kristien's kolf op zodat ze aan haar grote kolfavontuur kon beginnen, en deden een babbeltje met de winkelmadam die ons intussen ook al kent. Ze vertelde dat ze liever in Brussel dan in Antwerpen werkt, want dat er in Antwerpen ook veel meer gestolen wordt, de onnozelste dingen eerst. Ik was verontwaardigd. Belachelijk hard verontwaardigd misschien, achteraf gezien, maar soit. Ik snap dat dus niet, stelen in een winkel. Ja, 't is waar, de BnB is geen goedkope winkel, ze hebben daar kleren waarbij ik ook een keer of drie moet slikken als ik het prijskaartje zie, maar is dat een reden om te pikken? Als je't ni kan betalen, kan je het ni hebben, zo simpel is dat in mijn hoofd. Echt geen haar op mijn hoofd (en sinds de zwangerschap zijn dat er nog veel meer dan anders) dat er nog maar zou aan durven denken om dat dan maar zonder te betalen mee te nemen. Blijkbaar is dat een beetje vreemd.
Ook op de tram is het vaak ikke ikke ikke. Als ik de tram neem zit die vaak vrij vol. Ik zal heel dankbaar zijn als iemand rechtstaat voor mij, maar aangezien mijn zwangere buik eigenlijk nu pas zichtbaar is voor de buitenwereld, en dan nog maar als je't weet, gebeurt dat niet zo vaak. Vind ik meestal ook niet zo erg. Maar ook voor half kreupele oude mensen staat niemand recht. Iedereen blijft star voor zich uitstaren zodat de mensen in kwestie zeker geen oogcontact kunnen maken en hen zo moreel zouden verplichten om hun plekje af te staan. Want stel je eens voor, zij zaten eerst op de tram, dus ze hebben recht op die stoel waar ze hun kont op neergevlijd hebben!
Even erg is het met op- en afstappen. Hoe vaak worden afstappende mensen niet omver gelopen omdat iedereen toch maar snel snel snel op die tram wil? Echt verschrikkelijk. Of op het perron. Vaak stappen er mensen af met buggy's, boodschappentassen etc waardoor de doorgang een paar minuutjes (als het al zoveel is) versperd is voor anderen. Ramp oh ramp! Ik moet door kunnen! Ga uit de weg! Maak plaats voor mij want ik kan geen 30 seconden wachten! Ugh.
Meteen ook de reden dat ik zo kwaad was toen vorige week onze fietstassen gestolen waren. 't Is niet de eerste keer dat iets fiets-gerelateerd gepikt wordt, ik denk dat ik intussen al 4 gestolen fietsen verder ben, maar ik was eigenlijk buiten proportie boos om die fietszakken. Komaan. Fietszakken. Ja, da's duur. Maar wij hebben daar ook voor betaald, en voor gespaard want't waren die van de belgerinkel-actie. Ik ergerde mij al omdat elke morgen opnieuw de zakken open gedaan waren om te kijken of we er zeker niks hadden in achtergelaten (staat er achterlijk op mijn voorhoofd ofzo?) maar nu dus ook gepikt. Tof. Merci. Zoals ik toen op mijn facebook schreef: ik hoop dat de nieuwe eigenaar er eens een hoop glazen bokalen en flessen insteekt waardoor ze doorscheuren, en zijn/haar nieuwe broek volhangt met tomatensaus die er nooit meer uitgaat. Eikels.
De wereld is om zeep, zeggen ze dan. Maar gelukkig zijn er ook nog fijne dingen en mensen die een glimlach op mijn gezicht toveren. Jullie weten wel wie jullie zijn.
Hippies
Dat krijg je dus, als het een paar dagen mooi weer is, als liefjesdagen weer helemaal in swung zijn en je ook gewoon geweldig stikkapot doodmoe bent: drie blogs die geschreven moeten worden maar de tijd die schromelijk ontbreekt.
Drie blogs op één weekend dan maar.
Hippies dus. Zo voel ik mij soms. Om de blikken die we krijgen over de keuzes die we maken voor onze Joffrie.
Met stip op één: herbruikbare luiers. Want wie haalt het nu in godsnaam in zijne kop om die vieze vettige luiers te gaan wassen ipv gewoon een goed absorberende pamper (12u droog! hoe fantastisch!) in de restafvalzak te pleuren. Wij dus.
Want a) het is beter voor het milieu. Pampers zijn een petroleumzuiper, en ik weet niet hoe het met u zit, maar de petroleum die we nog hebben zou ik liever voor andere doeleinden aanwenden. Daarnaast heb je de bomen die gekapt worden om pampers te maken (6 bomen per kind per luierperiode, als ik het me goed herinner) én de gigantische berg afval die zo'n kind dan produceert met al die kak- en pispampers. b) Het is beter voor de portemonnee. Een klein rekensommetje leert dat herbruikbare luiers all in om en bij de 500à600 euro kosten. Inclusief wassen, wasmiddel, aankoop van de luiers etc tot je kindje zindelijk is. Wegwerpluiers verdubbelen dat bedrag gemakkelijk. Je voelt het misschien niet zo, want er komt gewoon eens 20 euro bij je boodschappen als je een pak pampers in de kar zwiert, maar uiteindelijk loopt het serieus op. Daarnaast kan je bij herbruikbare luiers ook nog eens besparen als je tweedehands koopt en/of achteraf weer doorverkoopt. c) Er zijn er zoveel leuke en mooie! Je zou het bijna jammer vinden om zoon/dochterlief een broek aan te doen waardoor die mooie luier verstopt is! Veel leuker om naar te kijken dan die flauwe en fletse tekeningetjes op wegwerpluiers. d) Het is eigenlijk net zo makkelijk als wegwerpluiers aandoen. De tijd van "toespellen" zoals de generatie van mijn mama dat noemt is al lang vervlogen (al kan je natuurlijk als je écht goedkoop wil werken nog altijd gewoon hydrofielluiers gebruiken en die vaststeken met veiligheidsspelden) en drukknopen en velcro hebben het verversen even makkelijk gemaakt als met de plakstrips op een pamper. Zelfs de bomma of de 16-jarige babysit kan het, met een klein klein beetje uitleg. Dus zwier dat excuus maar weg.
En ja, je moet dat wassen. Maar nee, niet na elke vuile luier hoef je een machien te draaien, je bewaart de vuile luiers gewoon in een emmer met water en als die vol is gooi je ze in't wasmachien. Daarna hang je ze op't wasrek en wacht je tot ze droog zijn. Dus ja, je moet dat ook een beetje plannen. Want vooralsnog verkopen ze geen herbruikbare luiers in de nachtwinkel, dus als ze op zijn, zijn ze op en moet je wachten tot ze gewassen en gedroogd zijn. Een emergency-droogkast draaien kan dan helpen, maar't is minder goed voor je luiers.
Ennieweej, voor wie het allemaal eens met eigen ogen wil zien en zelf wil voelen dat dat eigenlijk nog véél zachter en aangenamer aanvoelt dan een pamper, Klein Spook heeft vanaf volgende week een pop up store in Gent. Ga, bewonder en laat je overtuigen, zou ik zeggen. http://www.klein-spook.be
En dan komt nummer twee: de eindeloze lijst aan "hebben we niet nodig" die we produceren als mensen beginnen opnoemen wat je allemaal nodig hebt voor een baby. Een relax? Nee merci, we hebben een park, twee maxi cosi's, draagdoeken, een speelmat en twee mama's. Waarvoor heb je dan nog een relax nodig?
Een babybad. Yep, heel praktisch als je telkens een verschot in je rug wil omdat dat bad ook weer leeg moet, terwijl een klein kind perfect in een gootsteen past. Of in de tummy tub, die wou ik dan weer wel graag.
Een bed- en parkomrander, lakens van 50 euro, van die marteltuigen om babies die nog niet kunnen zitten toch te laten zitten, zijligkussens en zo van die toestanden om platte hoofdjes te vermijden. NEEEEEEEEEE. Bed- en parkomranders zijn misschien mooi, maar vooral gevaarlijk. Als je baby met z'n hoofd tegen de bovenkant bonkt zal die er echt wel mee stoppen als't pijn begint te doen. Ik geef nog geen 50 euro aan lakens voor ons grote bed, laat staan voor een lapje stof voor in een baby-bed. Kindjes zullen wel zitten als ze daar klaar voor zijn. Als babies gemaakt waren om op hun zij te liggen deden ze het wel vanzelf. En die platkop, die groeit er wel weer uit, al helpt het ook om je baby niet continu in park, relax of maxi cosi te leggen maar ook gewoon eens vast te houden. 't Schijnt zelfs dat kinderen dat leuk vinden, affectie.
En zo kan ik nog wel even door, maar ik klink nu waarschijnlijk al betweterig en haterig tegenover mensen die daar anders over denken.
Niet de bedoeling, overigens, ieder brengt z'n kinderen groot op de manier die't best lijkt voor hem/haar, en da's ieders goed recht. Doe vooral wat je wil, maar veroordeel anderen die 't anders willen doen ook niet. Dat probeer ik ook heel hard.
Nummer drie: borstvoeding. Misschien wel het gevoeligste thema van allemaal. Want we gaan met twee borstvoeding geven. Gemakkelijk, want vier borsten in de aanbieding voor onze Joffrie, dus ook 's nachts twee mensen die eten kunnen geven. Ook gemakkelijk wanneer ik terug ga werken en Kristien nog een jaartje thuis blijft. Want ja, we willen ook lang borstvoeding geven. Minstens zes maanden exclusief, en liefst toch tot een jaar of 2. Taboe taboe! Want wie wil er nu een peuter aan z'n borst?! En je gaat die dan toch geen eten meer geven in't openbaar!? En misschien vraagt die dan op de tram plots naar de borst, wat doe je dan? Hetzelfde als mensen doen die flesvoeding geven, zeggen dat hij/zij moet wachten tot thuis, of hebben die standaard een papfles op zak voor als hun peuter plots honger heeft misschien? (inclusief fleswarmer, liefst). En borstvoeding is gewoon het beste voor je kind. Human milk for human babies. Ook hier, alle respect voor de mensen die kiezen voor flesvoeding, maar kom alsjeblief niet vertellen dat flesvoeding tegenwoordig hetzelfde of even goed is als borstvoeding. Want dat is het dus niet. Flesvoeding is in stukjes gehakte koeiemelk, en die antistoffen die babylief van de mama krijgt, die kunnen ze daar nooit in steken. Net als jij geen kalf aan je borst wil, willen wij onze baby niet aan een uier.
Vier: dragen. Wij zijn fan van draagdoeken en -systemen. Getuige de twee draagdoeken op onze geboortelijst, de andere draagdoek die al klaar ligt in de kinderkamer en de manduca die we een paar maanden geleden al kochten. "Je gaat dat kind verwennen." "Die gaat niks anders meer gewoon zijn en lastig zijn als je die niet pakt." Dragen is goed, punt. Een baby heeft huidhonger, is graag dicht bij iemand anders, dat geeft een veilig gevoel. Daarnaast creëert het ook een affectieve band, en is't goed voor de ontwikkeling van de heupjes. Als je geen babybjörn gebruikt, maar don't get me started on that one.
Vijf: slapen. Joffrie gaat bij ons in bed slapen. Nee, dat is niet supermegagigantisch gevaarlijk voor wiegedood. Integendeel. Nee, je gaat daar niet opliggen, tenzij je onder invloed bent van drank, drugs of medicatie. Ja, dat is gemakkelijk, zeker als je borstvoeding geeft en de baby eet nog 's nachts (wat dan al eens wat langer durft te duren dan bij flesvoeding, want borstvoeding verteert sneller en je hebt zo geen klepje om wat meel bij te kieperen zodat babylief wat langer verzadigd is. Helaas...) En inderdaad, dat betekent dus dat er nog wel wat onderbroken nachten zullen volgen, dat babylief laten wenen "want dan leert hij/zij snel dat mama toch niet komt en na een paar lastige nachten is het probleem opgelost en slaapt iedereen door!" geen optie is. Maar babylief laten wenen, dat wil ik ook niet. Niet zolang babylief niet manipulatief kan wenen. Want stel je maar eens voor dat jij dat bent, dat babietje, helemaal alleen in het donker, in een veel te groot bed, en je weent want er is iets. Misschien heb je honger, heb je een vieze luier die je uit wil, of ben je gewoon eenzaam. Wenen is het enige dat je kan doen om dat aan te geven. En dan... komt er niemand. Wat zal je je veilig en geborgen voelen...
Zes: Rapley. Eens Joffrie meer nodig heeft dan mamamelk, hoeven we ook geen babycook. Een stoomkoker hebben we van tupperware, en pureren is niet het plan. Babies kunnen verteren wat ze zelf kunnen eten. En dan bedoel ik dus ook zelf. Dat wil zeggen dat baby al snel zelf een worteltje of een aardappel kan pakken en in zijn/haar mond stoppen, maar erwtjes, dat lukt pas veel later want dat is klein en daarvoor moet je de pincetgreep al goed onder de knie hebben. Je hoeft ook niet alles te pureren, babylief kan perfect zelf instaan voor het vermalen van zijn voedsel tot inslikbare grootte. Zelfs al heeft ie nog geen mond vol tanden. Voor de geïnteresseerden, ik vond een interessante review over de methode van Rapley die dit alles wetenschappelijk ondersteunt en ook een positieve invloed op latere eetpatronen en gezondheid aantoont. Lemme know en ik mail hem wel effe door ;)
En ik denk dat ik daarmee het belangrijkste gehad heb. Ik kan je verzekeren dat het stof genoeg is voor ellenlange discussies met mensen die denken dat we ons kind gaan mishandelen, rare en/of vuile blikken etc. Nu al dwing ik mezelf om me er niets van aan te trekken en vooral niet te discussiëren als het toch geen zin heeft, en gewoon ons eigen ding te doen. Eén ding is zeker, onze Joffrie is nu al ongelooflijk graag gezien, en alle keuzes die we maken vertrekken van daaruit. Zo is dat hopelijk voor elke ouder, en ik hoop gewoon dat iedereen dat kan zien en daarna stopt met oordelen, veroordelen en ook (vooral in het debat fles- vs borstvoeding) zich veroordeeld voelen. Objectieve informatie is er, en ik vind dat iedereen die zou moeten kennen, maar welke keuze je daarna maakt, tant pis. Als iedereen maar gelukkig is met de gemaakte keuze.
Hippie-groet!
Wees gegroet!
En, anders dan "den Bram" in thuis ken ik het vervolg van dat gebed nog wel (het is er dan ook ingedreund op de kleuter- en lagere school en het zijn bij ons in de familie nogal Maria-fans) maar ik zal het u besparen.
't Is precies wel weer al efkes geleden dat ik hier nog eens iets neergepend heb. Oeps. Mijn leven is er precies tussen gekomen. En ook wel wat geblog op zappybaby. Dingen over proberen zwanger worden post je nu ook niet overal, zeker als er bepaalde mensen (*kuch* ouders *kuch*) helemaal niet op de hoogte zijn, of dienen te zijn van die pogingen en al.
Enfin, intussen zijn we enige tijd verder, zit er een derde konijn in de broedstoof te wachten tot het augustus is om ter wereld te komen en zijn/haar toekomstige wederhelft te leren kennen, en verzocht mijn vrouw mij om nog eens te bloggen.
Bij deze dus.
Ja! Onze zoon/dochter is nog maar half af en 't kind is al uitgehuwelijkt. Ik ben er echter zeker van dat hij/zij daar blij om gaat zijn, want de toekomstige wederhelft van onze Joffrie (werktitel) is de knapste kerel van Hoboken en omstreken. De gouden glimlach is niks tegen zijne smile, en als onze Joffrie een Joffrien blijkt te zijn heeft ze geluk, want't schijnt ook een borstenliefhebber te zijn. Ha! En dan heb ik het nog niet over de schoonouders die ons kind gaat krijgen, ik zeg het, de Joffrie is met zijn/haar gat in de boter gevallen.
't Is en blijft toch wel speciaal, zo'n baby in de buik. Ik denk dat ik nu, 23,5 week ver, nog altijd niet helemaal besef dat ik écht zwanger ben, en dat daar in augustus echt een kind gaat uitkomen dat in maatje 50 past. (we blijven optimistisch!) Vreemd, echt heel, heel vreemd.
We hebben er zoveel maanden naar uitgekeken, verdriet gehad omdat dat tweede streepje op die vervloekte kruidvat-testjes er maar niet kwam, en toen het dan zover was (op 3 december! wat een fijn verjaardagscadeau van Sinterklaas die wat te vroeg kwam) leek het zo onwerkelijk. Elke keer als ik dat hartje hoor kloppen verbaast het mij weer, dat ik eigenlijk een mensenfabriek ben, dat daar een compleet, afgewerkt kind gaat inzitten, en dat ik dat er ook ga uitgooien. Of het kind kruipt er zelf met het grootste gemak uit, dat wil ik misschien ook wel graag geloven.
Bizar fenomeen, zo'n zoogdierenzwangerschap.
Vragen brengt dat ook wel met zich mee, zo'n baby in spe. Zoals: wat heeft zo'n kind nu eigenlijk allemaal nodig? Zo'n relax, moet dat? En wat voor eetstoel zou nu gemakkelijk zijn? Wat voor eten willen we dat kind eigenlijk geven? Hoe gaan we da noemen? (Niet meer Joffrie, van zodra het zelfstandig ademt, laat dat duidelijk zijn) En waar gaat dat slapen? Wie wordt peter/meter? Enfin, fundamentele vraagstukken waar zelfs de grootste filosoof al eens diep moet over nadenken. Maar ook triviale dingen, zoals wanneer leg je nu zo'n geboortelijst, en wat moet daar allemaal op, en wanneer begin je aan de suikerbonen en de geboortekaartjes?
Ze zijn besteld, trouwens, die geboortekaartjes, en de lijst wordt volgende week gelegd, al weten we nog niet wat er allemaal op moet, maar vooral wat er allemaal niet op moet. En de suikerbonen zijn ook al voorbij het test-stadium. En nu ik er over nadenk is het toch wat vreemd dat die drie dozen nog semi-onaangeroerd op ons aanrecht staan na drie weken. In ons vroeger universum waren die al lang verorberd geweest!
Zotjes, dat zo'n kind al een ander universum creëert voor het geboren is. Eéntje waar mama 1 stof koopt om een assorti tenue te maken voor mama 2 en kind 1. Eéntje waarin ik mij al adventskrans-drama's voorstel tussen kind 1, 2, 3 tot en met 12 :D Want er zijn maar 4 weken en in totaal dus maar 4+3+2+1 kaarsen aan te doen en uit te blazen, dus dat geeft problemen.
Ahum. Neen, mijn chaotische aard is nog niet veranderd, in tegendeel nog erger geworden nu mijn harde schijf stilaan finaal is gecrasht. Neen, zwangerschapsdementie is geen fabeltje.
Adios, tot de volgende!
Labels: baby, Joffrie, relatie, Stien, zij
